نایپل به عنوان بهترین داستاننویس انگلیسیزبان حوزه کارائیب شناخته میشد. و اغلب به زندگی جهانسومیها میپرداخت. کمیتهای که در سال ۲۰۰۱ نایپل را شایسته جایزۀ نوبل دانستند آثارش را برای «دارابودن چشمانداز روایی منسجم و دقتی بدوننقص که خواننده را به دیدن تاریخ سرکوبشدگان مجبور میکند» ستایش کردند.
نایپل در یکی از آخرین گفتوگوهایش میگوید: «ایدئولوژیهای کشورهای جهان سوم با همین یک کلمه، خیال خودشان را راحت کردهاند و نمیگذارند مردمشان بفهمند که همۀ فقر و بدبختیشان مال همین ایدئولوژیهاست».
وی. اس. نایپل رماننویس و گزارشگر توانایی بود. او دو بار به ایران سفر کرد. یک بار در صدر انقلاب در تابستان ۱۳۵۸ و بار دیگر ۱۷ سال بعد از انقلاب ایران. او گفته است که در سفر دوم با ایرانی کاملاً متفاوت روبهرو شده، چنانکه نمیتوانسته باور کند به یک کشور واحد سفر کرده.