کتاب دیوان حافظ چرمی قابدار | قطع پالتویی | خط کامپیوتری

دیوان حافظ مجموعه‌ای از اشعار خواجه شمس‌الدین محمد حافظ شیرازی، شاعر بلندآوازهٔ قرن هشتم هجری (۱۴ میلادی) است که به عنوان یکی از شاهکارهای ادبیات فارسی و عرفان اسلامی شناخته میشود. حافظ، ملقب به لسان‌الغیب (زبان رازهای نهان)، به دلیل عمق معنایی، ایهام‌های هنرمندانه و ترکیب ظریف عشق زمینی و عرفانی در اشعارش، جایگاهی بی‌همتا در فرهنگ ایران و ادبیات جهان دارد.

ویژگیهای دیوان حافظ:

۱. قالب شعری: بیشتر اشعار دیوان حافظ در قالب غزل سروده شده است. غزلهای او با ۵۰۰ تا ۶۰۰ بیت (بسته به نسخه‌های مختلف) از مشهورترین نمونه‌های این قالب به شمار میروند.

۲. مضامین:
عشق (هم زمینی و هم الهی)
رندی و آزاداندیشی
انتقاد از ریاکاری و تظاهر
فلسفه و اندیشه های عرفانی
امید و ناامیدی در برابر سرنوشت

۳. نمادها و استعاره ها: حافظ از نمادهایی مانند شمع، پروانه، ساقی، می و گل و بلبل برای بیان مفاهیم عمیق عرفانی و اجتماعی استفاده میکند.

۴. ایهام و ابهام: هنر حافظ در به کارگیری ایهام (ابهام هنری) است که به شعرش چندلایگی معنایی میدهد و هر خوانندهای بسته به حال خود، برداشتی خاص از آن دارد.

اهمیت فرهنگی و مذهبی:

فال حافظ: ایرانیان از دیرباز در مناسبتهایی مانند نوروز یا شب یلدا، با نیت گرفتن «فال حافظ»، دیوان او را میگشایند و شعرش را پیامِ حال خود میدانند.
تأثیر بر ادبیات جهان: اشعار حافظ بر نویسندگان و شاعران بزرگی چون گوته (شاعر آلمانی) که دیوان شرقی-غربی خود را تحت تأثیر او سرود، اثر گذاشته است.
نمونهٔ اشعار مشهور:

بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم
فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو در اندازیم
اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

نسخه های معتبر:
تصحیح علامه قزوینی و دکتر قاسم غنی
نسخهٔ خلیل خطیب رهبر: همراه با شرح واژه ها و تفسیر ابیات.
نسخه قدسی

ترجمه ها:

ترجمهٔ اشعار حافظ به دلیل ظرافتهای زبانی و معنایی دشوار است، اما ترجمه های انگلیسی مانند اثر رضا زاده شفق یا گلیتر (Gertrude Bell) مشهورند.

نکتهٔ پایانی:

حافظ نه تنها شاعری بزرگ، بلکه میراث‌دار فرهنگ و حکمت ایرانی-اسلامی است. شعر او آینه‌ای است که هرکس در آن، تصویر روح خود را میبیند. خواندن دیوان حافظ نیازمند همراهی با آهنگ کلام او و تأمل در لایه‌های پنهان معناست.

حافظ شیرازی (حدود ۷۲۶–۷۹۲ هجری قمری / ۱۳۲۵–۱۳۹۰ میلادی) یکی از بزرگترین شاعران تاریخ ادبیات فارسی و از نمادهای فرهنگ و عرفان ایرانی است. او در شیراز زاده شد و بیشتر عمرش را در همین شهر گذراند. غزل‌های او ترکیبی از عشق، عرفان، فلسفه و انتقاد اجتماعی است و به دلیل ایهام و عمق معنایی، در جهان بی‌نظیر شناخته می‌شود.  مجموعه اشعار او به «دیوان حافظ» معروف است و بسیاری از ایرانیان آن را کتابی مقدس می‌دانند و برای تفأل (فال) از آن استفاده می‌کنند.  به او «لسان‌الغیب» (زبان رازهای نهان) و «ترجمان الاسرار» می‌گویند، چرا که اشعارش را الهام‌گرفته از عالم معنا می‌پندارند.