صفوةالصفا عنوان کتابی است از توکل بن اسماعیل ابن بزاز اردبیلی که در آن سرگذشت شیخ صفی‌‌الدین اردبیلی و خانوادهٔ او روایت شده‌است.[۱] این کتاب در سال ۷۵۹ هجری قمری و در اواخر دورهٔ مغول نوشته شده‌است و به‌عنوان یک سند تاریخی بیانگر ویژگی‌های عرفان و تصوّف این دوره، به‌ویژه در غرب ایران به‌شمار می‌رود.[۲]در فصل چهارم از این کتاب داستان دیدار و صحبت شیخ صفی با سعدی تشریح شده‌است.
در نیمۀ نخست دهۀ 1360 بود که روانشاد دکتر احسان اشراقی، استاد دانشگاه تهران، به آقای دکتر محمّد باقر آرام (در آن هنگام ایشان دکتر نبودند) و من (که شاگرد دکتر اشراقی در دانشگاه تهران بودم) پیشنهاد کرد که زیر نظرایشان، با قرار دادن نسخۀ خطی لیدن به عنوان نسخۀ اساسِ صفوةالصفا، به تصحیح این کتاب بپردازیم. با دست۠نوشته‌هایی که توسط دانشجویان از روی نسخۀ لیدن استنساخ شده بود و با تهیۀ رونوشت از نسخۀ لیدن به عنوان نسخۀ اساس؛ نسخۀ ایاصوفیه و نسخۀ آستان قدس (نسخۀ تحریف شده توسط ابوالفتح حسینی گرگانی)، نسخۀ چاپ بمبئی (توسط احمد ابن کریم تبریزی)، کار تصحیح آغاز شد. تصحیح باب اول تا باب پنجم به عهدۀ دوستم دکتر آرام گذاشته شد؛ و تصحیح باب پنجم تا پایان کتاب را هم من به عهده گرفتم.
دیدگاه خود را بنویسید