خداحافظ به درد نخورها | فومیو ساساکی
هنر دل کندن و دور ریختن 🔸 انتشارات کتاب پارسه
راز خوشبختی در هرچه کمتر داشتن است. به همین دلیل، باید هرچه سریع‌تر با خرت‌وپرت‌هایی که اطرافتان را فرا گرفته وداع کنید. باید زودتر دست به کار شوید و در اولین فرصت از شر وسایل اضافی خلاص شوید. آن‌وقت مجال نفس کشیدن خواهید یافت... آن‌وقت زندگی را از نو آغاز خواهید کرد!
این دو سطر اصلی‌ترین پیامی‌ست که کتاب خداحافظ به درد نخورها (Goodbye, Things: The New Japanese Minimalism) دربردارد. فومیو ساساکی (Fumio Sasaki) در این اثر با شرح فلسفه‌ی مینیمالیستی و پی‌گیری شعارهای آن در سنت‌های فکری شرق و غرب (از بودیسم تا استیو جابزیسم!) نشان می‌دهد که شادی و سعادت برخلاف آنچه از کودکی به ما گفته‌اند و آموخته‌اند، نه در بیشتر داشتن، بلکه در کمتر داشتن است.
ساساکی در بخشی از مقدمه‌ی کتاب، با لحنی صادقانه و تأثربرانگیز چنین نوشته است: «شاید برخی از شما فکر کنید که من بازنده‌ای بیش نیستم: آدم بالغ مجردی که هیچ پولی ندارد. منِ سابق اگر قرار بود چنین چیزی را تأیید کند حسابی شرمنده می‌شد. در گذشته از غروری کاذب لبریز بودم؛ اما صادقانه بگویم که دیگر هیچ اهمیتی به این چیزها نمی‌دهم. دلیلش هم بسیار ساده است: همین‌گونه که هستم کاملاً احساس خوشبختی می‌کنم.»
هدف فومیو ساساکی از نوشتن کتاب خداحافظ به درد نخورها، چیزی جز این نبوده که راز خوشبختیِ خاص خود را با دیگران نیز به اشتراک بگذارد. رازی که شما را مجاب خواهد کرد تغییراتی اساسی در سبک زندگی خود پدید آورید و با اتکا به دستورالعمل‌های فلسفه‌ی مینیمالیستی، شیوه‌ی متفاوتی از گذران حیات را برگزینید.
نکوداشت‌های کتاب خداحافظ به درد نخورها
- این کتاب فرصتی برای ارزیابی مجدد وسایلی را که باید در خانه نگه داریم به ما می‌دهد. (Jenny Xie)
- مملو از صراحت و صمیمیت. ( Janel Laban)
کتاب صوتی در باب زندگی مینیمالیستی مناسب چه کسانی است؟
مطالعه‌ی کتاب در باب زندگی مینیمالیستی پیشنهاد ما به تمام افرادی‌ست که از شلوغی محیط زندگی خود به تنگ آمده‌اند و در جست‌وجوی چیدمانی نو و کارآمد برای منزل خود هستند.
با فومیو ساساکی بیشتر آشنا شویم:
فومیو ساساکی (متولد سال 1979) نویسنده و ویراستار اهل ژاپن است. او همچنین مدیر مسئول سابق Wani Books و مدیر وب‌سایت Minimal & ism می‌باشد.
در بخشی از کتاب صوتی در باب زندگی مینیمالیستی می‌شنویم:
در آن روزهایی که هنوز مینیمالیست نشده بودم فقط بهانه‌تراشی می‌کردم: نمی‌توانم صبح‌ها از خواب بیدار شوم، چون تا آخر وقت کار می‌کنم. چاقم، چون ژنتیک خانوادگی‌مان این‌گونه است. اگر محیط زندگی بهتری داشتم می‌توانستم بهتر کار کنم. هیچ جایی برای گذاشتن هیچ چیزی در خانه ندارم؛ پس وقتی ریخت و پاش می‌شود چه کاری از دستم برمی‌آید؟ من این خانه را اجاره کرده‌ام، پس مالکش نیستم. چه فایده دارد تمیزش کنم؟ مسلم است که اگر خانه‌ای جادار بود که واقعاً مالکش هم خودم بودم، همیشه آن را تمیز نگه می‌داشتم. اما با این حقوق اندکم نمی‌توانم به جایی بزرگ‌تر نقل مکان کنم. بهانه‌هایم بی‌پایان و تمام افکارم منفی بود. در آن ذهنیت گیر کرده بودم و در عین حال برای تغییر اوضاع هم هیچ اقدامی نمی‌کردم...
