کتاب حاضر تحت عنوان «انسان جامعه تراژدی» بزرگانی را در خود دارد اندیشمند که آثار فاخرشان بی‌زمین و زمانند و مرزشکن و به هر سرزمینی رَه یافته‌اند گویای دردِ زمانه‌ی مردمانش بوده‌اند و بیانگر دردِ مشترک مردم ما نیز.نمونه‌های برجسته در مقاله‌ی تراژدی و آدمهای معمولی آرتور میلر این است که «احساس تراژیک هنگامی در ما برانگیخته می‌شود که در حضور شخصیتی باشیم که آماده است زندگی‌اش را فدا کند تا تنها یک مسئله را در امان نگه‌دارد و آن شأن و جایگاه انسان است در جامعه – اورِستس، هملت، مِدِآ و …»و یا در نمایشنامه‌ی جزیره، اَثول فوگارد سرنوشت دو زندانیِ دادخواه در آفریقای جنوبی در دوران رژیم آپاراتاید را هنرمندانه و نمایشی گِره می‌زند به سرنوشت دردناک آنتیگن نوشته (سوفوکل) که یک‌تنه در برابر کِرئون، فرمانروای ستمگر و خودکامه می‌ایستد.و یا در کشتار بیگناهان، ویلیام سارویان عدالت و داوری را در دوران خودکامگی و دیکتاتوری جو مک کارتی – سناتور آمریکایی در دهه‌های 6۰ و 50 – و پیگرد و بازداشت هنرمندان برجسته‌ی آن سال را به شیوه‌ای تأثیرگذار و تکاندهنده به چالش می‌کشد
دیدگاه خود را بنویسید