کتاب بابک خرمدین | سعید نفیسی (متن کامل)

کتاب حاضر، نوشته‌ی «سعید نفیسی» مترجم، نویسنده و دانشمند ایرانی می‌باشد که بصورت کامل و جامع درباره این دلاور آذربایجان توضیح می‌دهد.

این کتاب مشتمل بر مطالبی درباره‌ی جنبش‌های ایرانیان، زندگی‌نامه بابک خرم‌دین، جنبش او، آغاز و پایان کار خرم‌دینان، سرزمین ایشان، شرح مفصل جنگ‌های بابک با خلفای عباسی و اسارت و قتل او و سرانجامِ خرم‌دینان است که در آن تمام متون عربی و فارسی مربوط به بابک و خرم‌دینان و تحقیقات اروپاییان معرفی شده است.

 چون چشم معتصم بر بابک افتاد، گفت: ‌‌اى سگ چرا در جهان فتنه انگیختى؟ هیچ جواب نداد. فرمود تا چهار دست و پایش ‌‌‌ببرّند. چون یک دستش ببریدند، بابک دست دیگر در خون زد و بر روى مالید و همه ‌‌‌روى خود را از خون خود سرخ کرد. معتصم گفت: اى سگ! این چه علمست؟ گفت: ‌‌‌درین حکمت است. شما هر دو دست و پاى من بخواهید برید ... چون خون از وى برود، روى زرد شود؛ من روى خویش را از خون ‌‌‌خود سرخ کردم تا چون خون از تنم بیرون شود نگویند که رویش از بیم زرد شد.

او جزو نسل اول اساتید دانشکده حقوق و دانشکده ادبیات دانشگاه تهران بود. 

او فرزند میرزا علی‌اکبر ناظم‌الاطبا (معروف به ناظم‌الاطباء کرمانی) و از نوادگان حکیم نفیس بن عوض کرمانی (طبیب نامدار ایران در قرن نهم هجری) و برادر علی‌اصغر نفیسی ملقب به مودب‌الدوله بود. حبیب نفیسی برادرزاده اوست.

تحصیلات سه سالهٔ ابتدایی را در مدرسهٔ شرف، یکی از نخستین مدارس جدید که پدرش تأسیس کرده بود، گذراند و تحصیلات متوسطه را در مدرسهٔ علمیه، تنها مدرسه‌ای که دورهٔ متوسطه داشت، در بهار ۱۲۸۸ در تهران به پایان رساند. پانزده ساله بود که برادر بزرگترش اکبر مؤدب نفیسی او را برای ادامهٔ تحصیل به اروپا برد. نفیسی تحصیلات خود را در شهر نوشاتل سوئیس و دانشگاه پاریس انجام داد و در سال ۱۲۹۷ به ایران بازگشت. ابتدا در دبیرستان‌های تهران به تدریس زبان فرانسه پرداخت و بعد در وزارت فواید عامه ایران مشغول کار شد. در سال ۱۲۹۷ به گروه نویسندگان مجله دانشکده پیوست و در یک سال فعالیت این مجله با ملک‌الشعرا بهار همکاری داشت.

وی از بنیان‌گذاران مکتب نثر دانشگاهی است؛ که از جمله ویژگی این نثر پیراستگی عبارات در لفظ و معنا بوده، به‌طوری‌که نویسنده می‌کوشید، اندیشه‌های خود را چنان ساده بیان کند که عبارات او از هر گونه پیچیدگی دور مانده و ضمن دوری کردن از عناصر ادبی، از استحکام دستوری بهره بگیرد.