دیوان حافظ تصحیح غنی - قزوینی ( دو زبانه - قابدار)

ویژگیهای دیوان حافظ:

۱. قالب شعری: بیشتر اشعار دیوان حافظ در قالب غزل سروده شده است. غزلهای او با ۵۰۰ تا ۶۰۰ بیت (بسته به نسخه های مختلف) از مشهورترین نمونه های این قالب به شمار میروند.

۲. مضامین:

• عشق (هم زمینی و هم الهی)
• رندی و آزاداندیشی
• انتقاد از ریاکاری و تظاهر
• فلسفه و اندیشه های عرفانی
• امید و ناامیدی در برابر سرنوشت
  ۳. نمادها و استعاره ها: حافظ از نمادهایی مانند شمع، پروانه، ساقی، می و گل و بلبل برای بیان مفاهیم عمیق عرفانی و اجتماعی استفاده میکند.
  ۴. ایهام و ابهام: هنر حافظ در بهکارگیری ایهام (ابهام هنری) است که به شعرش چندلایگی معنایی میدهد و هر خوانندهای بسته به حال خود، برداشتی خاص از آن دارد.

اهمیت فرهنگی و مذهبی:

• فال حافظ: ایرانیان از دیرباز در مناسبتهایی مانند نوروز یا شب یلدا، با نیت گرفتن «فال حافظ»، دیوان او را میگشایند و شعرش را پیامِ حال خود میدانند.
• تأثیر بر ادبیات جهان: اشعار حافظ بر نویسندگان و شاعران بزرگی چون گوته (شاعر آلمانی) که دیوان شرقی-غربی خود را تحت تأثیر او سرود، اثر گذاشته است.

نمونهٔ اشعار مشهور:

• بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم
  فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو در اندازیم
• اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
  به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

نسخه‌های معتبر:

• تصحیح علامه قزوینی و دکتر قاسم غنی:
• نسخهٔ خلیل خطیب رهبر
• نسخه قدسی 

ترجمه‌ها:

ترجمهٔ اشعار حافظ به دلیل ظرافتهای زبانی و معنایی دشوار است، اما ترجمههای انگلیسی مانند اثر رضا زاده شفق یا گلیتر (Gertrude Bell) مشهورند.

نکتهٔ پایانی:

حافظ نه تنها شاعری بزرگ، بلکه میراث‌دار فرهنگ و حکمت ایرانی-اسلامی است. شعر او آینه‌ای است که هرکس در آن، تصویر روح خود را می‌بیند. خواندن دیوان حافظ نیازمند همراهی با آهنگ کلام او و تأمل در لایه‌های پنهان معناست.

حافظ شیرازی (حدود ۷۲۶–۷۹۲ هجری قمری / ۱۳۲۵–۱۳۹۰ میلادی) یکی از بزرگترین شاعران تاریخ ادبیات فارسی و از نمادهای فرهنگ و عرفان ایرانی است. او در شیراز زاده شد و بیشتر عمرش را در همین شهر گذراند. غزل‌های او ترکیبی از عشق، عرفان، فلسفه و انتقاد اجتماعی است و به دلیل ایهام و عمق معنایی، در جهان بی‌نظیر شناخته می‌شود.  مجموعه اشعار او به «دیوان حافظ» معروف است و بسیاری از ایرانیان آن را کتابی مقدس می‌دانند و برای تفأل (فال) از آن استفاده می‌کنند.  به او «لسان‌الغیب» (زبان رازهای نهان) و «ترجمان الاسرار» می‌گویند، چرا که اشعارش را الهام‌گرفته از عالم معنا می‌پندارند.