کتاب روان شناسی خود بر اساس دیدگاه میان ذهنیتی | جورج هاگمن، هری پل، پیتر بی. زیمرمن

کتاب «روان‌شناسی خود بر اساس دیدگاه میان‌ذهنیتی» (Self Psychology and Intersubjectivity) اثر جورج هاگمن (George Hagman)، هری پل (Harry Paul) و پیتر بی. زیمرمن (Peter B. Zimmerman) اثری معتبر در حوزهٔ روانکاوی معاصر است که به ترکیب و بسط دو جریان مهم می‌پردازد:۱. روان‌شناسی خود (Self Psychology) به روایت هاینز کوهوت.۲. نظریهٔ میان‌ذهنیتی (Intersubjective Systems Theory) با بنیادهای پدیدارشناختی و رابطه‌ای.

هدف و موضوع کتاب روان شناسی خود بر اساس دیدگاه میان ذهنیتی

این کتاب می‌کوشد تا:

• نظریات بنیادین کوهوت دربارهٔ «خود» و روابط خود–ابژه را با رویکرد میان‌ذهنیتی ادغام نماید.
• نقش فعال درمانگر در هم‌ساخت تجربهٔ روانی بیمار را روشن سازد.
• برای مشکلات بالینی پیچیده، به‌ویژه اختلالات شخصیت و آسیب‌های رشدی، ابزارهای تحلیلی و مداخلات عملی فراهم آورد.

ساختار محتوایی

1. مقدمه:
   • مروری بر تحول روان‌شناسی خود از ۱۹۷۱ تا امروز.
   • معرفی رویکرد میان‌ذهنیتی و تفاوت آن با مدل مشاهده‌گر بی‌طرف.
2. مبانی نظری:
   • خودابژه‌ها و پیوند با مفهوم «هم‌تجربگی».
   • نقش شکست‌های همدلی در شکل‌گیری آسیب‌ها.
3. ادغام نظریه‌ها:
   • هم‌ساختی تجربه (Co-Creation of Experience).
   • تبیین دور پویا بین خود بیمار و خود درمانگر.
4. کاربست بالینی:
   • نمونه‌های بالینی دقیق شامل مراجعان دچار تروما، سوگ پیچیده، و اختلالات وابستگی.
   • تحلیل لحظات گسست و ترمیم رابطهٔ درمانی.
5. افق‌های جدید:
   • پیوند با روانکاوی رابطه‌ای، نظریهٔ دلبستگی و پژوهش‌های عصب–روان‌شناسی.

ویژگی‌های برجسته

• چندصدایی نظری: سه نویسنده هر یک از زاویهٔ تجربیات بالینی و پژوهشی خود به بحث می‌پردازند.
• پشتوانهٔ فلسفی: استفاده از پدیدارشناسی هوسرل و مرلو–پونتی برای تقویت بُعد میان‌ذهنیتی.
• کاربردی بودن: ارائهٔ چارچوب مفهومی همراه با نمونه‌های زندهٔ جلسات درمان.

---

انسان و «خود» او در انزوا شکل نمی‌گیرد؛ بلکه زادهٔ شبکه‌ای از تجربه‌های مشترک است. روان‌درمانی مؤثر هنگامی رخ می‌دهد که درمانگر و بیمار در یک فرایند فعال، همزمان، و دوسویه به بازسازی و غنی‌سازی ساختار «خود» می‌پردازند.