کتاب می؛ شب های ایزیس کوپیا | واسینی اعرج

بالاخره نوشتمت ای درد، ای دغدغۀ قلبی ام…
بیمناکم و هر دم ترس تازه ای بر من بار می شود، به کجا بگریزم؟ اولین بار است که شهامت یافته ام از روابطی حرف بزنم که با معیار دیگران نادرست یا غیرطبیعی است، از محیط فریبکارم، از مردمی که می شناختم و می شناختندم، از کسانی که دوستم داشتند و دوستشان می داشتم، از آنان که آن قدر به دنبالم می دویدند که زبانشان از کام بیرون می افتاد. از کسانی حرف بزنم که مرا در دهلیزهای جنون انداختند و عصفوریه را زندان بزرگ من کردند تا در سکوت درون آن جان دهم، آن گونه که صدایم هم به کسی نرسد. تا آخرین نفس، و بی پرده، گفتم برخی چیزهایی را که آتشم می زد، و به آنی خاکسترم می کرد.