این کتاب نخستین رمان عربی دربارۀ زندگی نویسندۀ بزرگ مصری، مَی زیاده، است. رمان از دست نوشته ای گمشده می گوید که مَی در آسایشگاه روانی عصفوریه نوشت و رازهای دلش را برملا کرد. سفر سخت راوی است در بیغوله ها، کپرها و کلبه هایی در دامنۀ کوه ها، معابد، بیمارستان ها و دیوانه خانه ها به دنبال یادداشت های گمشدۀ مَی. همه شخصیت های نامی عرب در ابتدای قرن بیستم در یک قاب جمع شده اند و مَی در میانۀ روشنفکرانی است که به رغم ادعاهایشان متحجرند.
بالاخره نوشتمت ای درد، ای دغدغۀ قلبی ام…
بیمناکم و هر دم ترس تازه ای بر من بار می شود، به کجا بگریزم؟ اولین بار است که شهامت یافته ام از روابطی حرف بزنم که با معیار دیگران نادرست یا غیرطبیعی است، از محیط فریبکارم، از مردمی که می شناختم و می شناختندم، از کسانی که دوستم داشتند و دوستشان می داشتم، از آنان که آن قدر به دنبالم می دویدند که زبانشان از کام بیرون می افتاد. از کسانی حرف بزنم که مرا در دهلیزهای جنون انداختند و عصفوریه را زندان بزرگ من کردند تا در سکوت درون آن جان دهم، آن گونه که صدایم هم به کسی نرسد. تا آخرین نفس، و بی پرده، گفتم برخی چیزهایی را که آتشم می زد، و به آنی خاکسترم می کرد.
دیدگاه خود را بنویسید